Των αοράτων εχθρών μου, το άυπνων επίστασαι, Κύριε

Των αοράτων εχθρών μου, το άυπνων επίστασαι, Κύριε, και της αθλίας σαρκός μου, το άτονον έγνως, ο πλάσας με' διό εις χείράς σου, παραθήσομαι το πνεύμά μου, Σκέπασόν με πτέρυξι της σης αγαθότητος, μη υπνώσω εις θάνατον, και τους ίνα νοερούς οφθαλμούς μου φώτισον, εν τη τρυφή των θείων λόγων σου, και διέγειρόν με εν καιρώ ευθέτω, προς σην δοξολογίαν, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος.