Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Ως πάσαι αι ηλικίαι, ούτω και η ηλικία αύτη έχει εξαίσιον τινά χαρακτήρα, τον οποίον διαπλάττουσι τα παρερχόμενα έτη κατά το μακρόν του βίου στάδιον· αύτη αποκτά έτερα τινά προσόντα δι’ ών περικοσμείται το γήρας· εν αυτή διαλάμπει η σοφία, η βουλή, η σύνεσις· φαιδρά και ακμαία σκέψις χαρακτηρίζει τα διανοήματά της.
Η όψις αυτής εμποιεί τον μέγιστον σεβασμόν, και εφελκύει παντός προσβλέποντος την άκραν ευλάβειαν.
Το γήρας είναι το τελευταίον στάδιον του επιγείου βίου του ανθρώπου· διό και φέρει μεθ’ ευατού πάσαν τελειότητα προς ήν σπεύδει ο άνθρωπος, και πλήρες εφοδίων αξιών, ουχί προς όν σβεννύμενον εν τω θανάτω και απολλύμενον εν τω τάφω, αλλά προς όν αθάνατον, έχον ψυχήν, τελειωθέν επί γής και προπαρασκευασθέν διά τον Ουρανόν, δι’ άλλην ζωήν, άληκτον και ατέρμονα.
Η ενδελεχής της άλλης ζωής μέριμνα, είναι προσφιλής ασχολία και ιδιάζον μέλημα της ηλικίας ταύτης· η ολιγωρία του παρόντος, και η έφεσις των μελλόντων επιδείκνυνται, ως οίον τε επιφανέστερον· το γήρας ζητεί νέαν ζωήν, δεν ανέχεται να απολεσθή το ενοικούν και ζωογονούν αυτό πνεύμα· επιποθεί την αιωνιότητα, ήν προοσπελάζουσαν, συναισθάνεται, ότι η ψυχή αυτού εκλήθη να ζήση, και εργάζεται ήδη υπέρ της μελλούσης ζωης· ζή ήδη διά την μέλλουσαν ή την παρούσαν ζωήν· ο νούς και η καρδία του γέροντος εστράφησαν προς τον καλούντα Θεόν, και πέποιθεν, ότι προς αυτόν πορεύεται· διό και γαλήνη άκρα και ηρεμία βασιλεύουσιν εν τη καρδία του, αντανακλώντα επι του ιλαρού προσώπου του.
Ουδέν δύναται να παραπείση αυτόν, ότι η ενδόμυχος πληροφορία, ήν λαμβάνει περί της αιωνίου ζωής, εξαπατά και αποπλανά αυτόν· ούτος είναι πεπεισμένος περί της αληθείας ταύτης και θαραλέως εκδέχεται το τέλος του επί της γής σταδίου του· βλέπει τον θάνατον προ των θυρών του, και όμως, ούτος ατάραχος διατάσσει τα κατ’ αυτόν, ωσεί ήτο αθάνατος· τον θάνατον τον θεωρεί συνέκδημον και αναγκαίον συνοδοιπόρον διά την μέλλουσαν οδοιπορίαν· αι τελευταίε θελήσεις του εκφράζουσι τας ακραιφνείς περί αιωνίου ζωής πεποιθήσεις του· φρονεί οτι δεν αποχωρίζεται των οικείων, των φίλων, των συγγενών, ίνα μή επανίδη αυτούς, αλλ’ ωσεί έμελλεν να απολαμβάνει αυτούς καθ’ εκάστην.
Τοιαύτη η περί πνευματικής ψυχής εν τω γήρατι πεποίθισις, τοιούτον το φρόνημα περί ανθρώπου, και τοιαύται αι σκέψεις περί μελλούσης ζωής. Ο άνθρωπος άρα αποδημών του κόσμου, ως προσεγγίζων προς το τέρμα του βίου του εν τω γήρατι, λαμβάνει το πλεονέκτημα να γνωρίζει πλείονα περί της μελλούσης ζωής, ή όσον πάσα ετέρα ηλικία, και να φέρει εικόνα τοιαύτην, οποίαν εν ουδενί δημιουργήματι δύναται τις να απαντήση. Η γεροντική ηλικία είναι η εικών του ηθικού και πνευματικού όντος.
Πηγή: (Νεκταρίου Κεφάλα, Μητροπολίτου Πενταπόλεως και Προλύτου της Θεολογίας «Υποτύπωσις περί Ανθρώπου», εκδ. Ακροπόλεως, Αθήνα 1893, σελ. 22-23), Αβέρωφ